Pavlova z sosem z żurawin - wreszcie !!

Dziś się chwalę, albowiem zdarzył się w moim życiu sukces niewątpliwy...

Po dziesiątkach niepowodzeń, blisko setce niegodnie potraktowanych białek, których zmarnowanie poprzedzała mozolna zbieranina, mrożenie i rozmrażanie. Po upokarzających chwilach spędzonych na zdrapywaniu milimetrowej wysokości bezowych, ciągnących płatów z arkusza papieru albo, w niektórych przypadkach z silikonowej maty, zniósłszy z godnością szereg zapytań w typie 'A co to? Na co to?' w końcu zostałam suto wynagrodzona. 

Stała się oto beza!!! 

Beza, którą traktuję jako objawienie stulecia, przy jej okazji bowiem stało się całkowicie jasne dlaczego do tej pory moje próby kończyły się spektakularnym niepowodzeniem - otóż - bezę wyrabia się za pomocą miksera, moje wcześniejsze starania zaś bazowały na użyciu ręcznej trzepaczki. Wszystko było wspaniale, póki nie dodawałam cukru, wówczas konsystencja piany robiła się niepokojąca, co ciekawe za każdym razem inna i na dobrą sprawę nie mogłam przewidzieć na ile zdeterminuje ona fatalny efekt końcowy.

Tym razem skorzystałam z fantastycznego, nieprzekombinowanego przepisu Renuli (klik), bazując także na jej zapewnieniu, że beza wyjdzie z pewnością.  Stanęłam do boju zatem z tym większą wiarą, że się uda. 

Modyfikacją jaką wprowadziłam, było dodanie sosu żurawinowego między warstwę śmietany a wierzchnią bezę,  żurawina jest cierpka w smaku, pomyślałam, że połączenie jej ze słodką bezą z pewnością się opłaci. Nie myliłam się. Poza tym nie dodałam serka mascarpone, śmietana ubiła się świetnie i trzymała właściwy fason.

W miejsce Renulowej brzoskwini, dodałam do swojej Pavlovej borówkę amerykańską i maliny, gdyż te jeszcze były osiągalne na bazarze. Jestem kategorycznie zachwycona zarówno konsystencją, jak również cudownie kremowym kolorem, no a wygląd mnie absolutnie oczarował!

składniki:

6 białek,

300g cukru pudru,

1 łyżeczka octu winnego,

1 łyżeczka mąki ziemniaczanej,

200g śmietanki kremówki,

2 łyżki cukru  pudru,

sos żurawinowy: 

szklanka żurawin, 

szklanka wody,

2 łyżki cukru,

 łyżka mąki ziemniaczanej 

do przybrania bezy: 

sezonowe owoce - u mnie maliny i borówka amerykańska,

kilka listków mięty

W kwestii wykonania, postępowałam zgodnie z instrukcją Renuli. Pianę ubiłam na sztywno, pod koniec dodałam ocet i stopniowo dosypywałam cukier puder, zmniejszając przy tym obroty mojego cudownego miksera. Im dłużej miksowałam tym większe było moje zdziwienie, puszysta piana, zaczęła mieć konsystencję ciągnącą, gdy zaczęłam ją przekładać na papier ciągnęła się prawie jak karmel za łyżką. Ku mojej uciesze zupełnie się nie rozlewała, można było figlarnie uformować jej kopułę i nic a nic się nie osunęło. Wtedy właśnie zaczęłam głęboko wierzyć, że stoję oto, przed szansą sprostania wyzwaniu.

Wstawiłam grzecznie dwa pianowe nasypy o średnicy 22 cm do piekarnika rozgrzanego do 180 stopni, a po pięciu minutach zmniejszyłam temperaturę do 140 stopni. Potem nie otwierałam drzwiczek piecyka ani razu przez 1,5 godziny. Bezy wyrosły i pięknie się przyrumieniły. Po wyłączeniu piecyka dałam im odpocząć przy uchylonych drzwiczkach przez kolejną godzinę.

W tym też czasie ubiłam śmietanę z odrobiną cukru i przygotowałam sos żurawinowy. Robi się go dokładnie tak jak kisiel z żurawin, z tym, że dodać należy sporo więcej mąki ziemniaczanej by konsystencja nie była zbyt wodnista. Żurawinę wrzucamy do małego garnuszka, zalewamy wodą z cukrem i gotujemy aż lekko zmięknie, wówczas odławiamy około 1/3 owoców, a resztę przecieramy przez sito, znów zagotowujemy, dodajemy mąkę ziemniaczaną i mieszamy z pozostałymi owocami.

Wystudzone blaty przekładamy śmietaną oblaną żurawinowym sosem. Na sam koniec ozdabiamy ulubionymi, dostępnymi w sezonie owocami. 

Nigdy więcej zdrapywania niedopieczonej piany z papieru, nigdy więcej dojadania nędznych niepodobnych do niczego białkowych tworów, nigdy więcej kamuflowania cienkich niczym chlebek kukurydziany płatów w roladach z bitą śmietaną. Nigdy!! 

Poskromiłam bezę!! Renula dzięki raz jeszcze! :)