dramat w trzech aktach nad miską makaronu, a na pociechę domowy pasztet z soczewicy

Południowa Francja. Orange. Lipcowe, upalne popołudnie.

Żar się leje z nieba, które nieskalane jest choćby najmniejszym obłoczkiem. Po godzinach turystycznej tułaczki, u stóp rozsławionego teatru antycznego ostatkiem sił zamawiam makaron z bazyliowym pesto, niechże On będzie ukojeniem dla mych wygłodniałych trzewi, ulgą dla pokrytych pęcherzami stóp, wytchnieniem dla zmęczonych oczu, nagrodą dla czekających odpoczynku nóg... niech będzie...

Warszawa Śródmieście. ul. Piękna, styczniowy, bezśnieżny wieczór

Parkujemy vis a vis wejścia do knajpki. Klimat jest cudny. Czekamy spotkania z miłymi sercu ludźmi pod uwięzionym we wnętrzu drzewkiem oliwnym. Kelnerka czarująca, a stosunkowo krótkie menu zwiastuje niezapomnianą przygodę. Żołądek powoli przylepia się do kręgosłupa i krzyczy by zamówić dla niego dużo więcej niż wskazuje rozsądek. Rozochoceni - ja i mój żołądek, po małym entre w postaci cava i sałatki, zamawiamy czarne tagliolini - niech będzie ukoronowaniem wszystkich wyobrażeń, które powstały podczas wertowania karty, niech stanie się tym, co każe mi ten wieczór i owe miejsce pamiętać po kres... atramentowy makaron - mój pierwszy!

Tyrol Południowy. Wysokość 2250 m n.p.m. Obezwładniający widok na dostojną królową Dolomitów - Marmoladę. 

Sam fakt, że tu dotarłam o własnych siłach nie powodując po drodze zamachu na własne życie podziwu jest godzien, a ów podziw zwieńczyć należy, czymże by innym, jak nie wysokoenergetycznym posiłkiem? Wykonawszy zatem całkiem imponującą serię wymachów i skłonów, udaje mi się uwolnić kończyny dolne od zbędnego balastu i z wdziękiem, porównywalnym do wdzięku motyla, udać w kierunku stokowej jadłodajni. Zamawiam gnocchetti tirolesi, bo nie ma nic lepszego po wzmożonym wysiłku niż makaron, wiadomo...

Chwila w której pojawia się przed nami wyczekana porcja jest jak nagroda, nagroda za bezkolizyjny zjazd trasą śmierci (choćby była to trasa niebieska, ciesząca się niezwykłym powodzeniem wśród młodzieży przedszkolnej), nagroda za godziny spędzone na turystycznym, zatłoczonym szlaku, nagroda za grzeczne czekanie i nie podjadanie między posiłkami by móc smaczniej i pełniej przeżywać tę wyczekaną kolację... 

Z namaszczeniem smakuję więc pierwszy kęs wyczekanego dania i okazuje się, że klapa!!
Makaron pod rzymskim teatrem jest rozgotowany, a marna kropelka pesto pochodzi ze słoika, tagliolini na Pięknej jest być może piękne i czarne jak atrament, ale nie ma w nim za grosz smaku, nie ma także pomidorów concasse, które wedle menu być powinny, gnocchetti tirolesi są absolutnie niejadalne - konsystencja jest niedopuszczalna, a wygląd wywołuje skojarzenia z kręgu skojarzeń zdecydowanie pozagastronomicznych.

Jestem zrospaczona!! Chce mi się wyć, przecież tak czekałam na tę chwilę, tak sobie wyobrażałam przyjemny moment konfrontacji, we wspaniałych okolicznościach przyrody, niestety ani kojący widok na Marmoladę, ani na drzewko oliwne, ani na masywną fasadę antycznej budowli nie łagodzi niesmaku. Miłe towarzystwo, wiem, że powinno przynosić mi osłodę, nie przynosi jej jednak zupełnie. Jestem sama, całkowicie sama z moją niedopieszczoną, niechcianą, niekochaną porcją. Próbuję po raz pierwszy, drugi, a moje oblicze manifestuje niechęć absolutną do dania stwórcy.
Pytana o to, czy wszystko smakuje, wzbijam się na wyżyny subtelności i werbalizuję wyłącznie niechęć do dania, szczędząc przeklinanego w myślach kucharza. Na domiar złego okazuje się, że ten sam jegomość przyrządził całkiem przyzwoite farfalle, tudzież koktajl z krewetek dla moich towarzyszy, czym spotęgował moje poczucie krzywdy i osamotnienia. Z impetem wbijam widelec w kopczyk makaronu, dąsam się i precz odsuwam talerz. Z knajpy wychodzę głodna, ekstremalnie wściekła, mrucząc pod nosem "nigdy więcej".

W knajpach zdarzają się niemiłe niespodzianki. szczęśliwie częściej mam okazję doświadczać tych miłych zaskoczeń. W domu mam za to zawsze gwarancję, że zjem dobrze, nawet, gdy serwuję sobie, tak jak dziś danie resztkowe. W moim pasztecie spoczęło sporo niezagospodarowanych w ciągu tygodnia ostatków. W pasztecie doczekały kresu: pieczarki sztuk cztery, kilka pomidorków suszonych wydobytych z dna słoika i delikatnie podwiędła marchewka. Pasztety warzywne i mięsne są świetne zimą, bo można je i na zimno i na ciepło podawać, w pojedynkę jak w akompaniamencie, zawsze smakują i powodują przyjemne uczucie sytości. Oto jak zrobiłam mój :

składniki na dwie małe foremki:

300 g zielonej soczewicy,

1 duża marchewka,

4 podsmażone pieczarki,

listek laurowy,

duża cebula podsmażona na oleju,

duży ząbek czosnku, 

10 pomidorów suszonych z zalewy,

gałka muszkatołowa, 

pieprz, 

sól,

jajko ekologiczne,

4 łyżki bułki tartej,

masło do wysmarowania foremek,

garść posiekanych włoskich orzechów

Soczewicę gotowałam 30 minut z pokrojoną w talarki marchewką, listkiem laurowymi solą. Po ugotowaniu i wystudzeniu wrzuciłam ją do czaszy malaksera, dodając pozostałe składniki poza orzechami. Foremki wysmarowałam masłem i oprószyłam kruszonymi orzechami. Na wierzch pasztetu  także sypnęłam nieco tej kruszonki i wiórki masła. Piekłam całość w temperaturze 170 stopni niemal przez godzinę. Kroiłam dopiero po wystudzeniu, wówczas pasztet stał się zwarty.

To co? Macie jakieś resztki w lodówce? Jeśli tak, pasztet z soczewicy daje szerokie możliwości, nie zawahajcie się więc ich użyć :)