muffinki mojej dziewczynki

Gdy zerkam wstecz i patrzę na siebie sprzed lat trzydziestu widzę jak mała Agatka, zwana pieszczotliwie Agacikiem gotuje. Gotuje w piaskownicy pod blokiem i na wakacjach w okolicznościach przyrody rozmaitych. Z dereniowych kulek zmieszanych z liśćmi babki tworzy zupy jarzynowe, z niewielkim zaledwie niedowierzaniem wyławia z ośrodkowego trawnika ukochane przez prababcię przydróżki, które następnie dzielnie oczyszcza i dorzuca na skwierczącą od gorącego masła patelnię, formuje torty i babeczki z piasku, a potem misternie ozdabia je owocami jarzębiny. Tworzy podwaliny kuchni molekularnej popełniając któregoś razu miksturę z barszczu w proszku, błota i świeżo skoszonej ursynowskiej trawy, z niezwykłym zaangażowaniem dosypuje pół opakowania pieprzu do tatowego mieleńca - a potem obserwuje co się wydarzy, wpatruje się w cudowne dziury wyrabianego przez babcię ciasta, garnie się do krojenia  sałatki jarzynowej z przygotowanych przez mamę składników. Pięcioletni Agacik na widok pieprznika jadalnego w lesie ma odruchy typowe dla rasowego grzybiarza - kuli się i udaje, że nic nie znalazła, do czasu aż nie wyzbiera całej kolonii żółciuchnych łebków, u sołtysa zachwyca się smakiem prawdziwego sernika - takiego z sera od krowy, znajduje nieopisaną przyjemność w machaniu pustą bańką na mleko, której to uciechy nie jest skłonna nikomu odstąpić, a po wizycie u chłopa, z nie mniejszym zachwytem obserwuje, jak na chłodnym parapecie mleko gęstnieje, by stać się idealną popitką do tłuczonych ziemniaków. Gdy odwiedza sąsiada-niejadka nadziwić się nie może, że schabowy z tartą marchewką może uchodzić za danie niejadalne, będąc z wizytą u dzieci z podwórka nigdy nie odmawia proponowanego obiadu.

Z dzieciństwa w pamięci mam głównie wspomniane, mało zjadliwe wprawki podwórkowe, nie pamiętam natomiast zupełnie moich pierwszych konkretniejszych doświadczeń z prawdziwej kuchni. Nie mam pojęcia co wyszło spod mojej ręki jako pierwsze - czy była to jajecznica, czy może pospolita kanapka, może poddam się kiedyś hipnozie i z czeluści ułomnej pamięci wydobędę ten zapomniany szczegół. Dziś za to mam okazję utrwalić ten moment w wykonaniu mojej córki, więc czynię to z rozkoszą.
Moje osobiste dziecko popełniło dziś całkowicie jadalne muffinki - ciasteczka, które w moich czasach w tej szerokości geograficznej zupełnie nie były znane, sama ich nigdy nie piekę, dlatego nie doradzałam w kuchni tym razem. Babeczki od A do Z wykonało moje dziecko i muszę powiedzieć, że wyszły piękniusie i smakowite. Jest to, poza chlebkiem bananowym, pierwszy całkowicie samodzielny popis kulinarny Karolci. Jedyna uwaga do przepisu - srebrne, jadalne kuleczki tracą kształt i kolor z nich spływa podczas chłodzenia. Ozdabiać należy więc tuż przed zaserwowaniem. Szczególnie fajny jest krem, wspaniale pobrzmiewa w nim pomarańczowa nuta.

składniki na 12 babeczek:

100 g mąki żytniej razowej,

100 g mąki pszennej,

50 g orzechów włoskich i płatków migdałowych,

2 łyżki kakao,

1 łyżeczka mielonego cynamonu,

2 łyżeczki proszku do pieczenia,

100 g cukru,

120 g masła roztopionego,

100 ml mleka,

2 jajka

krem: 

1 łyżka mąki kukurydzianej, 

2 łyżeczki cukru, 

1 żółtko,

125 ml mleka,

skórka otarta z jednej pomarańczy,

75 g masła, 

75 g cukru pudru,

srebrne kuleczki cukrowe

Skala trudności tego przepisu pozwoli go wykonać dzieciom w wieku wczesnoszkolnym.
Masło należy stopić i wystudzić, następnie zmieszać z cukrem i jajkami. W drugiej misce wymieszać pozostałe składniki ciasta, po czym połączyć zawartość obu misek.
Piekarnik nagrzać do 180 stopni, napełnić masą 12 foremek/papilotek.
Piec przez 30 minut.

Aby wykonać krem mąkę kukurydzianą ucieramy z żółtkiem i cukrem. Mleko podgrzewamy i powolutku mieszamy z powstałą wcześniej masą. Mieszając czekamy aż całość zgęstnieje. Po zdjęciu z gazu wciąż mieszać, by nie utworzyły się grudki. Masło ucieramy z cukrem pudrem i dodajemy do ostudzonego kremu. Na koniec dosmaczamy całość skórką z pomarańczy. Babeczki studzimy, smarujemy kremem, a przed podaniem ozdabiamy srebrnymi kulkami.

* Przepis rekomendowany przez moje dziecię, w oparciu o recepturę z książeczki "Muffinki dla każdej dziewczynki"  - (bardzo różowej i przesadnie słodkiej skądinąd) modyfikacje dotyczyły skórki pomarańczowej - w oryginale jest ekstrakt waniliowy, który nie został znaleziony w szafce oraz orzechów, z uwagi na alergię laskowe zamienione zostały na inne.