piątek, 31 sierpnia 2012

uszyska z dynią w maśle szałwiowym



Wpis ten dedykuję najpyszniejszej potrawie jaką jadłam w życiu.


O ile stosunkowo łatwo jest wskazać najohydniejsze danie, jakiego przyszło nam kiedykolwiek próbować, to wybór potrawy najwspanialszej jest znacznie trudniejszy... Oczywiście w Panteonie najulubieńszych są sentymentalne dania z dzieciństwa, nieraz bardzo proste ale przywodzące na myśl konkretne, przyjemne zdarzenia, sytuacje. Znajdą się tam także zapewne potrawy z miejsc, które sobie ukochaliśmy - tych na wspomnienie wakacji, domu rodzinnego lub restauracji w których zdarzyło się coś dla nas ważnego. Przy tak rozłożystej liście kulinarnych wspomnień, wskazanie tego jednego deklasującego pozostałe  dania jest niezwykle trudnym wyzwaniem.
Cóż, mi z dzieciństwem nieodzownie kojarzy się blok czekoladowy - według mnie najlepsze deserowe dzieło ludzkości i ciasto drożdżowe mojej Babci, którego nikt nie będzie nigdy w stanie podrobić, jajecznica na kurkach z kolei to najpyszniejszy symbol lata, nierozerwalnie dla mnie związany z ukochanymi Borami Tucholskimi, banalna ale najpyszniejsza sałatka jarzynowa mojej mamy, z dań restauracyjnych szczególnie w mej pamięci zapisał się smak dzikiego wędzonego łososia, jakiego miałam przyjemność degustować w Mileżyńskim, do wybornego skądinąd sherry. Długo mogłabym jeszcze wymieniać, jednak po wnikliwej analizie kulinarnych doświadczeń, stwierdzam, że najpyszniejszą potrawę jadłam w ubiegłym roku w hotelu Aqua Eger w Egerze na Wegrzech...niezwykle aromatyczną, zupełnie nieskomplikowaną wręcz banalną a jednak ujmującą.


 

W kwestii rankingu dań paskudnych, nie mam absolutnie żadnych wątpliwości, co do tego, która z potraw zajmuje u mnie haniebne miejsce pierwsze.

Kuchnia francuska - uznawana za najwykwintniejszą, za ojczyznę najznakomitszych kucharzy i smakoszy, za cudownie bogatą i zróżnicowaną - to ona także wydała na świat spektakularnie ohydną specjalność o nazwie Andouillette.
Nasz kontakt z tymże daniem miał miejsce w restauracji przy trasie wiodącej z Lazurowego Wybrzeża po Prowansję i był zupełnie niezamierzony.
Byłam wspaniale wyedukowana w zakresie specyfiki Południowej Francji i tamtejszej kuchni, poprzez uważną lekturę książek Petera Mayle'a, jednak widać głód przyćmił mą czujność - nie dosłyszałam wszak co zamówił mój mąż. Rzecz stała się jasna, gdy specyfik podano na stół. Smród był niewyobrażalny, przyznam, że na tyle źle się kojarzył, że nawet nie pomyślałam o jego spróbowaniu - mój towarzysz podróży się zdecydował, czego dłuższy czas potem żałował. Gwoli wyjaśnienia Andouillette to lokalna kiełbasa przygotowana na bazie niedoczyszonych flaków. Smakuje ponoć adekwatnie do zapachu. Nie próbowałam jej co prawda ale feeria wątpliwych aromatów jakich przyszło mi doświadczać, sprawiła, że czułam się aktywnym członkiem posiłku - wbrew szczerej woli. Gdyby ktoś zechciał posiąść wiedzę kompletną na temat Andouillette, odsyłam do książki "Prowansja od A do Z" Petera Mayle'a oraz do pozycji Stephena Clarke'a. Nigdy przenigdy nie próbujcie natomiast konfrontować tych opinii ze stanem faktycznym.! Uwierzcie mi na słowo, pozwoli to zaoszczędzić Wam parę Euro i uniknąć niezręcznych rozmów z kelnerami, którzy będą całkowicie przekonani, że przecież z daniem jest wszystko jak najbardziej w porządku  a Wasze protesty są na wskroś bezzasadne....

Przy okazji tego doświadczenia zastanawiać się zaczęłam na ile jest to możliwe by kulinarna tradycja w tak ogromny sposób determinowała nasz smak, by danie - obiektywnie rzecz ujmując niejadalne - było przez nas nie tylko lubiane ale wręcz uznawane za rarytas.

Wracając jednak do sedna i do pewnego ciepłego wieczoru spedzonego w urokliwym Egerze - pisałam już jakiś czas temu, że tamtejszy Hotel Aqua Eger zatrudnia arcyzdolnego kucharza, który uraczył mnie dwukrotnie strawą iście niebiańską - najwspanialszym daniem mianuję obłędne ravioli z nadzieniem serowym w fantastycznym maśle szałwiowym!
Nie będę się nawet starała podrobić tej genialnej receptury, wszak znając oryginał moja wersja mogłaby być co najwyżej nędzną jego podróbą, dziś zatem w hołdzie temu daniu oraz jego Twórcy, jak również wypitemu do posiłku obłędnemu winu Hanga z egerskiej Winnicy Demeter ulepiłam nie ravioli lecz wdzięczne uszyska faszerowane dynią. Finezji całości dodała polewa z masła szałwiowego, która zawsze myślami przenosi mnie do tamtej czerwcowej chwili na Wegrzech. Z resztą szałwia i dynia to zestaw absolutnie sprawdzony i niewątpliwie bezbłędny.



Polecam wyprawę do Egeru, na jedzenie i wino i polecam moje dzisiejsze uszyska - z szałwią i topionym masłem koniecznie!



składniki farszu:

oliwy odrobinka
dynia o zwartym, mocno pomarańczowym miąższu 0,3-0,4 kg
nieduża cebulka,
 duży ząbek czosnku,
 1 łyżka pestek dyni, 
1 łyżeczka szałwii suszonej,
pieprz, 
sól,
łyżka miodu,

 opcjonalnie nieco sera z niebieską pleśnią: Rokpol lub Lazur 


Ciasto na pierogi każdy robi według własnych upodobań i tradycji ja tutaj wyjątkowo dodałam żółtko, by zabarwić nieco uszyska. Nie dodawałam natomiast mąki ziemniaczanej, która często jest składową innych moich pierogów. 
Składniki na ciasto zostały zmiksowane w malakserze bardzo na oko, jak zwykle w moim przypadku, zatem podaję tylko składowe, konsystencję musicie wyważyć sami:

1 żółtko,
 mąka pszenna, 
wrzątek

ponadto potrzebujemy: 
masło, sól  i świeżą szałwię do przygotowania przepysznej zalewy 





Dynię należy posiekać na stosunkowo niewielka kostkę, wrzucić na oliwę razem z pokrojoną cebulą, pestkami i czosnkiem, gdy się pestki delikatnie uprażą można delikatnie podlać całość wodą by dynia szybciej nam zmiękła, kiedy stawia już tylko delikatny opór pod naporem widelca, doprawiamy suszoną szałwią, solą, pieprzem, ja dodałam tym razem także łyżkę miodu, bo moja dynia nie była odpowiednio słodka. Następnie zdejmujemy z ognia i ugniatamy wszystko widelcem, możemy na tym etapie dodać również ser pleśniowy, który zmienia charakter tego delikatnego dania ( ja chętnie robię obie wersje, zależnie od nastroju).
Ciasto wyrobiłam w malakserze następnie rozwałkowałam bardzo cienko i za pomocą dużej obręczy cukierniczej zaczęłam wykrawać kształtne kółeczka. Napełniwszy je farszem, zlepiłam w formę uszek i wrzuciłam na osolony wrzątek na 5 minut. Zanim uszyska zaczęły dryfować na powierzchni ukropu, wrzuciłam na patelnię masło i garść szałwiowych, świeżych listków - prosto z ziołowego ogródka. Suto osoliłam masełko, połączyłam z uszyskami a potem.... zjadłam.

Uszyska są cudownie sycące - ja najadłam się trzema, mają piękną barwę a słone masełko szałwiowe wspaniale dopełnia przełamaną słodycz dyni.

23 komentarze:

  1. Zgadzam się w 100% w kwestii problemu z wyborem ulubionego dania. Nie ma takiej możliwości, by ograniczyć się do jednego, tym bardziej biorąc pod uwagę wachlarz kategorii, w których wyboru można dokonywać - ulubiony deser, zupa, danie mięsne, sałatka itp. itd.
    Na szczęście nie miałam tak traumatycznych przeżyć związanych z kiepskim daniem jak Ty. Toż to sytuacja prawie jak z biernymi palaczami! Choć ta kwestia wydaje się być rozwiązana - palisz=wyjdź z restauracji. A co tu zrobić z takim daniem?
    Tak na marginesie - a mówią, że kiszone ogórki i kapusta to jakaś straszna rzecz:)

    OdpowiedzUsuń
  2. Siła rażenia Anduillette ma bardzo duży zasięg, niestety - dla turysty, Francuzom nie przeszkadza, zamawiają i im smakuje. Ogórki kiszone okryte są złą sławą, ale nie znam nikogo, kto spróbowawszy ich nie polubił.
    Myślę, że jeszcze śledź kiszony może być trudny do zjedzenia - nawet dla takich amatorów ryb jak Ty, o wietnamskich specjałach nie wspomnę...

    OdpowiedzUsuń
  3. Uszyska wyglądają przeobłędnie! A gdy dodam sobie doń w myślach aromat szałwiowego masła, to rozpływam się zupełnie jako ono!
    A co do samego tekstu - Twoje pióro nie ma sobie równych! Wątki komiczne i iście dramatyczne przeplatają się tak kunsztownie, że nie sposób powstrzymać salw śmiechu;) Powtarzam się, ale uwielbiam Cię czytać:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Twoją ręką komplement pisany niezwykle jest dla mnie cenny! Teraz unoszę się kilka centymetrów nad fotelem, za co bardzo Ci dziękuję !!! Cieszę się, że da się czytać, małe mam doświadczenie w tym zakresie..;) a monumentalne uszyska bardzo polecam!!

      Usuń
  4. Od czytania i patrzenia jakoś mi się zachciało jeść! To najpewniejszy znak, że się podoba :) Nawet bardzo.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Szalenie mi miło i bardzo dziękuję! A skoro tak Ci się jeść zachciało to chwytaj za gary, a chwilę potem za aparat - wszak zarówno potrawy, jak ich uwiecznianie wychodzą Ci znakomicie!

      Usuń
  5. Andouille i anduoilles to bretonskie kiełbasy. Miałąm okazję próbować ich 'u źródła'. To było traumatyczne przezycie...ale nawet wśród Francuzów nie są popularne ;-) Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. o Matko z córką! a próbowałaś ich w masce tlenowej??? Bardzo jesteś odważna :) ściskam!!

      Usuń
  6. Uraczyłabym się takimi uszyskami, a połączenie dyni i szałwii jest cudowne, zwłaszcza w takim rustykalnym wydaniu :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dynia i szałwia to jest to! A uszyska mają to do siebie, że łatwiej się je lepi niżeli uszka i znacznie szybciej!! Dzięki za odwiedziny :)

      Usuń
  7. uszka i dynia... jak dla mnie rewelacja, muszę spróbować! :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Bezwzględnie!!! pozdrawiam bardzo!

    OdpowiedzUsuń
  9. Uszyska z dynią są piękne!
    Pyyyyyszne też.
    Moje ulubione danie to ravioli z dynią i szałwią.
    Prawie to samo.
    Natomiast nie mogę wyszperać z pamięci najgorszego dania...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Może go jeszcze nie jadłaś po prostu... A że mamy takie podobne kulinarne numer jeden to bardzo fajnie. Wiele zależy od reki kucharza, ja serowe ravioli uwielbiam i smakuje mi zawsze, ale to z Egeru było wręcz nadprzyrodzone - takie pyszne! Wrócę tam kiedyś, oby 'mój' kucharz miał tam posadę dożywotnią...

      Usuń
  10. obożekochany!!!!!!!!!!
    uwielbiam!
    słodkawa dynia, wyraziste pestki i szałwia, to jest mega świetne połączenie!
    risotto kiedyś robiłam z takimi smakami, przepyszne.
    oj, wcinałabym te Twoje Uszyska, wcinałabym..

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj gdybym tylko mogła się nimi podzielić, uczyniłabym to z chęcią. Uszyska to znakomity patent - w końcu nasze rdzenne, a że monumentalne to i łatwiej się je robi. W hołdzie Hokkaido mówimy jednym głosem ;) !!!

      Usuń
  11. Agus, slinka mi leci hektolitrami. Zapros na uszyska, plizzzz. Sasiadka. :) :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Kochana, zrobię zatem powtórkę z rozrywki...specjalnie dla Ciebie, powiedz tylko kiedy. CAŁUUS

    OdpowiedzUsuń
  13. Uwielbiam dynię! Uszka z dynią muszą być pyszne, a jeszcze z masłem szłwiowym...Piękne uszyska, a jutro kupuję dynię i eksperymentuję! ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Z pewnością będzie to owocny i zachwycający eksperyment!! Dynia miłościwie już zapanowała na polskich straganach, trzeba jej ulegać, szczególnie warto ulegać dyni z Hokkaido ;)

      Usuń
  14. Fajnie piszesz :)

    Dynię uwielbiam, takie uszka albo coś podobnego na pewno tej jesieni popełnię :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ogromnie dziękuję za tak miły komentarz, a uszyska warto popełnić, albo cokolwiek z dynią i szałwią - to jest najbardziej jesienne połączenie pod słońcem!!! :)

      Usuń