ciasto domek - mój powrót do Nibylandii

Zima. Godzina czwarta po południu. Biegnę jak oszalała, próbując dotrzymać kroku pędzącej obok mamie. Odziana jak Eskimos przebieram więc małymi nóżkami, co i rusz zapracowując na kolkę. Stajemy w końcu na przystanku. Zdążyłyśmy - tłum oczekujących wskazuje, że autobus jeszcze nie odjechał. Na Dolnej kwiaciarki niestrudzenie sprzedają swoje cięte kwiaty a wokół roznosi się obezwładniający zapach Currary - chyba wszystkie Panie oczekujące nim pachną. Swoją drogą Currara to takie pachnidło za którym poszłabym w ogień - tak intensywnie i pięknie jej zapach zapisał się w mojej pamięci. W autobusie tłum dziki. W takich warunkach wielowarstwowe odzienie doskwiera wybitnie, ale nic to - za chwil parę wszyscy się wysypią na pętli, stamtąd już tylko 15 minut do domu. Po wyjściu z autobusu znów pośpiech i znów kolka między blokami. Docieramy a mama przygotowuje dla mnie domek - robi go zawsze w lutym i w marcu, bo jest okazja.. a gdy najdzie nas chętka to czasem też w innych miesiącach - uwielbiam ten deser i wszyscy, którzy mnie odwiedzają też za nim przepadają...

Co by nie mówić epoka PRL a właściwie jej mały wycinek, którego doświadczyłam jest dla mnie tożsama z czasami dziecięcej, niczym nieskrępowanej beztroski. Kolejki pamiętam, że były, czasami nawet w nich stałam, na tyle wpisane było jednak to stanie w normę, że nie przejmowałam się tym zupełnie... otaczającą rzeczywistość odbierałam w ciepłych, radosnych barwach, jak to dziecko. Czas ten przywodzi między innymi także wspomnienie najlepszych pod słońcem deserów takich jak blok czekoladowy, ciasteczka z płatków owsianych, wz, karpatka, czy ciasto domek.

Mamy luty, znakomita więc okazja by dawnej tradycji stało się zadość - zrobiłam więc domek, o którym choć pamiętałam stale, to od dłuższego czasu nie weszłam z nim w bezpośrednią relację. Bazowałam na przepisie, jaki mama zapisała w kalendarzu z 85 roku. Przyznam, ze przemknęła mi myśl by zastosować w domku prawdziwą wanilię i by dorzucić coś od siebie - na znak nowych czasów, ale po chwili stwierdziłam, że jednak z modyfikacjami to już nie będzie to samo. Chciałam poczuć dokładnie ten smak, który tak uwielbiałam będąc dzieckiem. Jakkolwiek więc mało szlachetny to dodatek - zastosowałam cukier wanilinowy  (pamiętam szok jaki przeżyłam gdy okazało się, że na opakowaniu wcale nie widnieje nazwa cukru waniliowego lecz wanilinowego). Wszystko zrobiłam zgodnie z poniższym zapiskiem. Co z tego, że można aktualnie dostać ser wielokrotnie mielony - musiał być ser biały Garwoliński, podobny do tego jaki można było dawniej kupić w sklepach Baniochy albo w mleczarni, musiała być prawdziwa polewa czekoladowa, musiała być ta sama co niemal 30 lat temu deska, na której domek buduje się najlepiej. 

składniki:

3 paczki herbatników ( radzę kupić więcej, gdyż potrzebujemy herbatników

 w całości a sklepowe bardzo często są w mniejszym lub większym stopniu pokruszone)

0,5 kg sera białego

0,5 kostki margaryny

1 cukier wanilinowy

3/4 szklanki cukru pudru

2 żółtka,

kakao

składniki polewy:

1/3 szklanki mleka,

1 łyżka masła,

3 czubate łyżki kakao,

10 dkg cukru

Składniki polewy podgrzewamy w małym garnuszku, po czym odstawiamy do wystygnięcia.

Miksujemy ser z margaryną, cukrem i żółtkami na gładką masę. Odkładamy połowę. Do pozostałej w malakserze porcji dosypujemy kakao, w zależności od tego jak mocno przełamany smak chcemy uzyskać, ja lubię mocno kakaowy, dodałam 5 łyżek. Rządek herbatników układamy jako podstawę i wykładamy na niego białą masę, następnie układamy z ukosa ściany, na które w dalszej kolejności położona zostanie brązowa zaprawa. Przykrywamy kolejną warstwą herbatników, część szczytową uzupełniamy drobniejszymi kawałkami ciasteczek. Całość polewamy ostudzoną polewą. Domek należy na noc włożyć do lodówki wówczas smaki się właściwie przenikną.

Rekonstrukcja bardzo udana, co prawda nie jestem przekonana, czy nie namieszałam czegoś przy podstawie, wszak stanowił ją pojedynczy ciąg herbatników ale w końcu żaden ze mnie inżynier Karwowski. Domek się nie zawalił, nie rozjechał, nie rozpłynął wraz z polewą i był tak samo pyszny, jakim go zapamiętałam. 

To cudowne, że za pomocą zmysłów z taką łatwością można się przenosić w czasie.
Zapraszam na podróż do mojej Nibylandii!!