pieczone kwiaty cukinii wypchane twarożkiem

Wczoraj wracając do domu uświadomiłam sobie, że poza straganowym dobrobytem  i poza grzybami jest jeszcze jeden aspekt jesieni, który lubię. Wyszukuję tych dobrych stron ile sił! 
Gdy dzień się skraca, światła w oknach mijanych kamienic i bloków zapalają się wcześniej a każde okno to inna historia, inne problemy, inne szczęścia, inne zwyczaje. Wówczas nie mogę oprzeć się wrażeniu, że w mieście żyjemy jak w wielkim mrowisku, tłoczymy się w blokowiskach, utknięci, gdzieś na wysokościach, przy czym każde istnienie jest tak słabo zauważalne, a jednocześnie niepojęcie ważne. Zawsze uderza mnie to wrażenie jesienią i zimą. Pamiętam, gdy pierwszy raz przyszła ta refleksja, byłam w wieku wczesnoprzedszkolnym, jechałam autobusem do teatru na jakiś spektakl dla dzieci, musiało to być na Starym Mokotowie lub na Żoliborzu, bo pamiętam mijane stare, szare kamienice, w których zza zasłon starałam się dopatrzeć jakiś fragment codzienności. 

Nie jestem broń Boże typem paparazzo, nie czyham z lornetką i nie wyglądam pikantnych szczegółów z życia sąsiedztwa, bynajmniej!! Po prostu lubię te oświetlone okna, będące świadectwem toczących się spraw…gdy je widzę, jakoś tak się cieplej na sercu robi mimo coraz dotkliwszej temperatury na dworze.

Dziś zaglądam do kuchni Amber, nie przez okno co prawda lecz Kuchennymi Drzwiami a to co tam znajduję bardzo mi się podoba...;) 
Amber swoim wpisem zachęciła mnie do wypróbowania przepisu na pieczone kwiaty cukinii, do tej pory nie zdecydowałam się ani razu, choć dostęp do kwiatów mam niemal nieograniczony!! Mimo, że wdzięczyły się do mnie od wielu tygodni w pobliskim sklepiku, zdawały mi się kategorycznie zbyt wyrafinowane a tym samym mało przystępne, jednak zachęcona słowem i obrazem jaki zafundowała nam Amber postanowiłam podjąć wyzwanie i udomowić cukiniowe kwiaty z 'wyższych sfer'. 

Nie byłabym sobą gdybym nie odstąpiła nieco od pierwowzoru, dlatego trochę namieszałam w przepisie. Mam dużą słabość do łączenia faktur, co już nieraz podkreślałam – jeżeli kremowa zupa to albo z prażonymi pestkami albo z  grzankami, we wszelkich sałatach także musi pojawić się chrupiący element zaskoczenia, tak już mam, dlatego i tym razem do farszu dodałam niedbale posiekane płatki migdałowe. Delikatność kwiatów i kremowa konsystencja serka została dzięki temu fajnie przełamana.  Z serem też pokombinowałam, gdyż zmieszałam kozi i krowi twarożek naturalny w stosunku 1:1. Dzięki temu był nieco łagodniejszy w smaku i dzieci nie kręciły nosem podczas posiłku. Miętę z przepisu Amber zastąpiłam bazylią, ponadto nie dodałam jajka. Wyszło to wybornie i jeżeli chłodne noce nie zaszkodzą cukiniowym kwiatom jeszcze przez kilka dni, w kolejny weekend zrobię je ponownie na cudowną przystawkę przed daniem głównym. 

składniki:

8 kwiatów cukinii, 

150 g twarożku koziego, 

150 g twarożku krowiego, 

garść płatków migdałów,

garść bazylii,

sól, 

pieprz, 

oliwa z oliwek

Danie to nie jest co prawda przysmakiem o polskim rodowodzie ale jako, że zastosowałam w nim wyłącznie polskie składniki, ta adaptacja tym bardziej mi się podoba.  Polski kozi twarożek naturalny, biały krowi również - wszak polski najlepszy bez dwóch zdań, same kwiaty i bazylia pochodzą z pola, które rozciąga się przed moim domem, migdały niestety mało lokalne i gdyby nie druzgocący brak orzechów włoskich w spiżarce, pewnie to one stałyby się składową. Twarożek mieszamy jeden z drugim, solimy, pieprzymy, mieszamy z siekaną bazylią i migdałami lub orzechami włoskimi. Kielichy kwiatów napełniamy serem a końcówki płatków składamy tak, by zawartość nie uciekła ze środka. Faszerowane i 'zapakowane' kwiaty obtaczamy w oliwie a cukiniowe łodygi prószymy delikatnie solą. Wstawiamy do piecyka nagrzanego do 160 stopni na 15-20 minut, aż płatki się delikatnie zrumienią.

Dziękuję Amber, że skłoniłaś mnie do kwiatów!! Coś czuję, że zapiszą się nie jeden raz na kartach mojej kulinarnej historii…