to wcale nie jest panna cotta - creme caramel w pełnej krasie

Wiem co to jest, to panna cotta!! - krzyknął entuzjastycznie mój mąż gdy deser pojawił się na stole.

Chociaż z wyglądu przypominać może swoją włoską kuzynkę, deser ten przygotowuje się zgoła inaczej. Przede wszystkim nie wymaga on dodania żelatyny, ponadto creme caramel nie tylko musi być schłodzony lecz uprzednio spędzić powinien pół godziny w piekarniku. Tym co nadaje tu ton jest zwieńczenie z karmelu - na bazie własnych doświadczeń mogę powiedzieć, że im mocniej karmel jest przepalony - tym lepiej - nie powinien nas interesować delikatnie bursztynowy, lecz intensywnie brązowy jego kolor (nie sugeruję natomiast dążenia do głębokiej czerni).
Sposób przygotowania wskazuje na jego bliższe pokrewieństwo z creme brulee, ale nie będę na tym etapie analizować za pośrednictwem jakich wpływów creme caramel był się stał po raz pierwszy, ważne, że się stał i do dziś możemy się cieszyć z jego istnienia.
W większości knajpek w których jadaliśmy przemierzając iberyjskie bezkresy menu deserowe zawierało podobne specyfiki: ryż na mleku,  mleko z cynamonem i z zanurzonym w nim ciasteczkiem oraz tytułowy creme caramel,  mimo, iż często przychodziła myśl by spróbować czegoś innego ostatecznie to zawsze on lądował przed moim nosem.

W domu robiłam go po raz pierwszy, nie do końca będąc przekonaną czy pieczenie całkiem rzadkiej masy przyniesie zamierzony efekt. Konsystencja kremu sprzed pieczenia była bardziej płynna niż ciasto na naleśniki i nie umiałam wyobrazić sobie, że po odpowiedniej obróbce pięknie zastygnie, tworząc kształtną babeczkę. Jakże ograniczoną wyobraźnię posiadam!

Nie bacząc na obawy postępowałam zgodnie ze sztuką a nazajutrz wyczekana rozkosz smaków stała się faktem. Deserowi nie miałam nic do zarzucenia. Pewnym kłopotem było bezinwazyjne wydobycie creme caramel z foremki w której się zapiekał, ale przy drugiej foremce, gdy zdołałam się zorientować jak to działa szło jak po maśle.

Nie byłabym sobą gdybym nie zastosowała w moim deserze elementu chrupiącego, stąd dodatek pistacji - jednak nie jest on dodatkiem obowiązkowym (w przypadku tych, którzy nie lubią bądź cierpią na orzechową alergię można spokojnie pominąć ten składnik :) )

składniki na 8 porcji:

karmel: 

1/2 szklanki cukru, 

 2 łyżki wody

składniki na krem:

1 szklanka śmietanki kremówki, 

1 szklanka mleka, 

laska wanilii,

4 jajka, 

2 żółtka, 

1/2 szklanki cukru

Nastawiamy piekarnik na 150 stopni. Następnie zabieramy się za przygotowanie karmelu, które polega na zmieszaniu cukru z wodą na patelni i podgrzewanie tej mieszaniny aż zrobi się brązowa.

Tak przygotowany karmel wlewamy ostrożnie do foremek do zapiekania - ja miałam sufletówki - po dwie pełne łyżki do każdego naczynka. Karmel natychmiast stężeje po kontakcie z chłodną foremką - nie należy się tym przejmować zupełnie. 

Następnie zabieramy się za sam krem. Śmietankę i mleko podgrzewamy wraz z waniliowymi drobinkami. W osobnej misce łączymy jajka, żółtka i cukier do których po chwili stopniowo wlewać będziemy podgrzaną z wanilią śmietankę. Nie wiem, czy to było bardzo mądre z mojej strony ale ja postawiłam krem na chwilę na gazie, mając nadzieję, że się delikatnie zagęści, nie zauważywszy jednak spektakularnej zmiany zdjęłam płynny krem z gazu, przelałam przez sitko i porozlewałam go grzecznie do czekających na niego sufletówek.

Foremki przykryłam folią aluminiową i wstawiłam do wysokiej blaszki wypełnionej wodą - znawcy każą creme caramel zapiekać w kąpieli wodnej. Po 30 minutach spędzonych w piecyku creme wyraźnie zmienił konsystencję na zwartą, jednak dopiero po nocy chłodzenia w lodówce był perfekcyjny.  

By wydobyć deser z sufletówki należy okroić go wokół ostro zakończonym nożem. Uwielbiam ten moment, gdy po przekręceniu foremki karmel spływa kaskadą po ściankach waniliowej, kremowej babeczki. Dla fanów creme brulee i panna cotty oto kolejny deser, w którym się rozsmakujecie i który pokochacie.

Ja zakochana jestem w nim po uszy!