pasta sojowa - na zdrowie

Załamanie pogody zwykle idzie w parze z delikatnym spadkiem naszej formy psychofizycznej. W moim przypadku, tym razem spadek sił witalnych okazał się być dość dotkliwy, niemniej nie spowodował on całkowitego zawieszenia działań kuchennych, wręcz przeciwnie.

Osłabiony organizm trzeba wspierać i dogrzewać dlatego od wczoraj w domu pachnie bigosem, ponadto powstała cudownie uzdrawiająca i witalizująca pasta do chleba, którą ochoczo wcinają zainfekowani jak i potencjalnie narażeni.

Pasta sojowa, zwana zwyczajowo przez członków rodziny pasztetem sojowym, była obecna w moim domu może nie od kiedy pamiętam, ale prawie. Pierwszy z nią kontakt zapisał się w mej pamięci w sposób niezwykle barwny. W początkach lat 90-tych, na szare ulice polskich miast zaczęły wypełzać pokaźne grupy dziwnie wesołych ludzi. Chodzili w kolorowych, przepięknych kieckach i z nieudawanym uśmiechem wyśpiewywali jakieś orientalne pieśni, przygrywając do tego na małych bębenkach. Było ich mnóstwo, od wybrzeża po Tatry, w Warszawie wpisali się dla mnie na stałe w krajobraz pewnych miejsc. Szli, zarażając optymizmem i oddziaływając na tłum w sposób bezinwazyjny, subtelny i bardzo przyjemny. Nieraz łapałam się na tym, że wracając do domu pomrukiwałam pod nosem, niewiele dla mnie znaczące 'Hare Rama'.

Nie wiem jak dokładnie do tego doszło, ale widać moja mama również uległa tym pozytywnym wibracjom i któregoś razu wybrałyśmy się na wieczorek organizowany przez 'Krysznowców' w jednej z osiedlowych podstawówek. Zupełnie nie pamiętam na ile i czy wogóle  byłyśmy nawracane, pamiętam jednak, że podjęto nas wegetariańską ucztą. Wówczas okazało się jak ogromne pole do popisu daje kuchnia bezmięsna, jak fantastycznie bogata być może. Wówczas także zjadłam stanowczo nieprzyzwoitą liczbę kanapek z pastą o nieznanym mi do tej pory smaku. Cóż, w początkach lat 90-tych oferta sklepowa pozostawiała wciąż wiele do życzenia.
Odziana w pomarańczowe sari pani wręczyła nam przepis na pastę, czyniąc mnie w owym momencie, najszczęśliwszą istotą na ziemi. Ja dziś podaję ten przepis dalej. Jest to być może śniadaniowy banał ale ma zbawienne właściwości, dzieci chętnie go jedzą a co najważniejsze ma uzdrawiającą siłę.
Polecam, gdy dopadnie Was niemoc jesienna!!

składniki:

200 g soi (ja kupuję ekologiczną)

1 duża cebula,

3 łyżki czarnego sosu sojowego,

oliwa z oliwek,

sól,

1 ząbek czosnku

Soję gotujemy w osolonej wodzie do miękkości, tj około 40 minut. Cebulę kroimy w piórka i delikatnie szklimy na oliwie. Po przestudzeniu soi miksujemy ją wraz z cebulą w malakserze, dodając niedużą ilość płynu pozostałą z gotowania ziaren oraz dosmaczając całość sosem sojowym. W ten sposób uzyskujemy bazę. Możemy dodać do niej czosnek, co ja czynię tym razem z uwagi na stan zdrowia, dobrym rozwiązaniem jest także dodatek duszonych pieczarek, pieczonej papryki, koperku lub koncentratu pomidorowego. Pasta sojowa wybornie smakuje ze świeżą papryką, natką pietruszki i kiszonym ogórkiem.

Ilekroć przyrządzam tę pastę pobrzmiewa mi gdzieś z tyłu głowy radosna Maha Mantra, choć Krysznowców od dawna nie widziałam ani nad Bałtykiem ani w swoim mieście, to kolorowe wspomnienie pozostało...bardzo przyjemne i smaczne wspomnienie!